Jaja, zelfs in december hebben we nog twee etappes van het Roots Langste Natuurpad gewandeld! Deze twee etappes zijn samen 25 kilometer, dus een mooie dagwandeling. En aan het einde van deze dag waren we precies op de helft van het aantal kilometers, hoera!
Vervoer
Met de auto naar station Heino, waar we gratis konden parkeren. Vanaf Heerde met de bus naar Zwolle en (helaas) de treinvervangende bus naar Heino. maar normaal kan dit tweede stukje dus met de trein!
Daarnaast ga je haverwege, in Wijhe, met het pontje de IJssel over. Dit kost je als voetganger 50 cent per persoon.
Bekijk hier de voorgaande etappes
Heino – Wijhe – Heerde
Sodeju, wat een dag. Dat moest er even uit. Ik heb een serieuze angst voor honden, en vandaag was geen goede dag. Zolang ze aan de lijn zitten en netjes onder controle van het baasje zijn, is er niks aan de hand. Maar loslopende, en dan vooral drukke en onvoorspelbare honden, zorgen ervoor dat ik 7 kleuren schijt en liever een stukje omloop…
Gelukkig was de rest van de wandeling wel heel mooi. Vlak na vertrek kwamen we langs een veldje met allemaal lieve beestjes: herten, ezels, kippen, lama’s. *Squee!* Zo schattig. Ze werden net gevoerd door de boer, dus bonus happy points!
Al snel kwamen we langs het eerste onverwachte hondenobstakel. Het pad van Roots voerde over een landgoed, en op het bordje stond duidelijk dat honden aangelijnd moesten worden. Yay! Helaas dacht de boer die langs het pad woonde daar anders over. Zijn honden stonden op de rand van het erf hard naar ons te blaffen, en kwamen zelfs van het erf af naar ons toe. Nergens niks geen baasje te zien natuurlijk. Dat soort onachtzame mensen heb ik echt zo’n schijthekel aan! Paul wilde er voorbij lopen, maar ik zag dat echt niet zitten, dus zijn we een stukje teruggelopen om een alternatieve route te vinden.
Toen ik me eindelijk weer wat rustiger voelde, hadden we een tweede incident. Er kwamen twee dames met een ongelofelijk drukke, speelse hond ons tegemoet. Ik zag de bui al hangen en liep gauw terug naar de splitsing om de parallelweg aan de andere kant van het water te pakken. Paul bleef staan om de hond op te vangen, waar ik heel blij mee was.
Het was paar goed dat ik die keuze maakte, want de hond vond het heel erg nodig om druk tegen Paul op te springen en zijn baasjes volstrekt te negeren. Great – absoluut geen verrassing. Met veel moeite riepen de baasjes hem terug, waarop hij min of meer leek te luisteren, de sloot in dook en met zijn natte poten opnieuw tegen Paul probeerde op te springen. Die vond dat toch ook te ver gaan (“Nee, niet met je zeiknatte poten, vriend!”) en weerde dat af.
Met veel moeite kregen de baasjes de hond aan de lijn. “Hij doet niks hoor!” Nee, hij springt alleen maar tegen vreemden op… Ik was heel blij dat ik aan de andere kant van het water liep. Snap echt niet hoe mensen zo onverantwoordelijk kunnen zijn. Als je hond zo slecht luistert, dan doe je hem toch standaard aan de lijn, om te zorgen dat hij geen vreemden lastig valt? Of ben ik nou achterlijk?!
Anyway, in Wijhe gingen we met het pontje over! Daar werd ik weer blij en relaxt van 🙂 Ik moet dan altijd denken aan vroeger toen ik met oma met de pont van Sleeuwijk naar Gorinchem ging. Iedere pont geeft mij nu dat nostalgische, blije gevoel.
De paar kilometers na Wijhe werden gekenmerkt door uitgestrekte leegheid. Omdat het een frisse, mistige dag was, werd dat effect nog eens extra versterkt. Er waren nauwelijks mensen hier en het was doodstil toen we door de weilanden liepen. Magisch.
Veel sneller dan verwacht waren we al in Heerde. Op een gegeven moment roken we heerlijke bakkersgeuren Рbleek dat we vlak langs ̩̩n van de fabrieken van Bolletje kwamen. Gauw even een foto gemaakt van de mooie, oude gevel.
Pluspunt vandaag was dat ik veel minder pauzes nodig had en niet zo’n last had van mijn voeten. Geen idee of dat kwam door de dubbele megastoot adrenaline, door het frisse weer, of iets anders. Misschien begint mijn lijf eindelijk gewend te raken aan de langere afstanden 🙂
Op een punt waar een hoop beekjes bij elkaar in de buurt waren en het niet helemaal duidelijk was langs welke aftakking we moesten lopen, hebben we Google maps maar om de snelste route richting bushalte gevraagd voor die laatste kilometer. En wat een timing! We kwamen precies op tijd aan.
230 kilometer in de benen. Doei Overijssel, hallo Gelderland. Roots, we zijn op de helft!